شنفری

شَنفَری ( ـ ح ۵۵۰م)
(تلفظ: شَنفَرا) شاعر معروف عرب در عصر جاهلیت. از حیات این شاعر اطلاع موثقی در دست نیست، امّا چنان‌که حکایت کرده‌اند، کینه‌جویی از قبیلۀ بنوسلامان عنصر مسلط در زندگی او بوده است. شنفری در منابع، به واقع یا آمیخته به افسانه، دونده‌ای بزرگ و دزد و قاتلی فتاک معرفی شده است. وی را در زمرۀ صُعلوکان (راهزنان) دانسته‌اند؛ لیکن به‌دلیل قصیدۀ فاخرش لامیة‌العرب، که همگان آن را ستوده‌اند، نام او بلندی گرفت. ثَعلَب و زمخشری از‌جمله شارحان این شعرند. ابن دُریَد این قصیده را سرودۀ خَلَف‌الاحمر دانسته است، امّا ناقدان امروزی آن را اثری اصیل از شعر بدویان می‌شمارند. مضمون این قصیده سفر شاعر، بدون شتر، در بادیه است که تنها همسفرش سلاح اوست. جز قصیدۀ مذکور و ابیاتی پراکنده، از شنفری قصیدۀ دیگری با نام تائیه در مفضلیات آمده است.