شهرت

شهرت (فقه)

اصطلاحی در اصول فقه، که بر سه قسم است: ۱. شهرت روایی؛ محدّثان روایتی را که راویان آن زیاد باشند، امّا به حدّ تواتر نرسند، روایت مشهور یا مستفیض گویند. شهرت روایی، حجّت است. ۲. شهرت عملی؛ وقتی فقها به یک روایت در موارد متعدد، استناد جویند و بدان عمل کنند، گویند این روایت، شهرت عملی دارد. در حجیت شهرت عملی اختلافی نیست. ۳. شهرت فتوایی؛ آن دسته از فتواهایی را که بسیاری از فقها آن را صادر کرده‌اند، فتوای مشهور گویند؛ مشروط به این‌که تعداد فقها به حدّ اجماع نرسد. بسیاری از علما، شهرت فتوایی را حجّت نمی‌دانند.