شهرنشینی
شهرنشینی (urbanization)
فرآیندی که طی آن جمعیتی که در شهرها و شهرک‌ها یا حومۀ آن‌ها زندگی می‌کنند، از گذر مهاجرت و زاد و ولد افزایش می‌یابد. رشد تمرکز شهری در امریکا و اروپا پدیده‌ای نسبتاً جدید است و پیشینۀ آن به حدود ۱۵۰ سال قبل یعنی اوایل انقلاب صنعتی می‌رسد، اگرچه نخستین شهرهای دنیا بیش از ۵هزار سال پیش بنا شدند. تقریباً همۀ رشد شهری در کشورهای در حال توسعه روی خواهد داد، که در آن سالانه ده شهر بزرگ سر بر خواهد آورد. در ایران بنابر سرشماری ۱۳۸۵، شهرنشینی از ۶۱.۳۱ درصد در ۱۳۷۵ به ۶۸.۴۶ درصد در ۱۳۸۵ افزایش یافته است. شهرنشینی تأثیر مهمی در ساختارهای اجتماعی جوامع صنعتی داشته و بر محل زندگی مردم و نیز بر چگونگی زندگی آنان نیز مؤثر بوده است. در انگلستان از ۱۹۴۵ تا ۱۹۹۲ حدود ۷۰۵هزار هکتار از زمین‌های کشاورزی سابق را به خانه‌سازی، توسعۀ صنعتی، و جاده‌سازی اختصاص دادند. مرکز اقامتگاه‌های انسانی سازمان ملل در ۱۹۹۶ گزارش داد که رشد اغلب شهرها در دهۀ ۱۹۸۰ کندتر از سه دهۀ قبل از آن بوده است، زیرا بسیاری از مردم از شهرها کوچ کرده‌اند، تا آن‌که به شهرها مهاجرت کنند.