طلال بن عبدالله
طَلال بن عبدالله (۱۲۴۳ـ ریاض ۱۲۸۳ق)
سومین امیر آل رشید. در ۲۰سالگی، به حکومت رسید و مانند پدرش در‌پی توسعۀ قلمرو خود برآمد. وادی سِرحان، جَوْف و سَکاکه را تصرف کرد و سپس خَیْبَر و تیماء را به قلمرو خود افزود. در ۱۲۷۰ و ۱۲۷۹ق، در حملات سعودیان به‌عُنَیزه شرکت و امیر سعودی را در سرکوب مخالفان یاری کرد. در سیاست داخلی، امیری ترقی‌خواه و طرف‌دار صلح بود و کوشید تا کوچ‌نشینان را اسکان دهد و ویرانی جنگ‌های پی‌درپی را بازسازی کند. بازارها و کارگاه‌های گوناگون ساخت و بازرگانان و صنعتگران شهرهای همسایه را به حائل، فراخواند و به آن‌ها امتیازاتی بخشید. تسامح مذهبی طَلال، با وجود پشتیبانی او از وهابیّت، باعث شد که حاجیان مسیر حائل را برگزینند. وی حتی با شیعیان، به‌ویژه ایرانیان، رابطه برقرار کرد، بدان امید که زائران ایرانی در مسیر خویش از حائل بگذرند. سرکوبی راهزنان و مطیع‌کردن قبیله‌های بیابانگرد رونق بازرگانی و تمرکز و تقویت دولت آل رشید را موجب شد.