عطایی
عطایی (استانبول ۹۹۱ـ ۱۰۴۵ق)
(یا: نوعی‌زاده) ادیب و عالم عثمانی. پدرش از شاعران و عالمان روزگار محمد سوم عثمانی بود و منصب قاضی عسکری داشت. عطایی پس از پایان تحصیلاتش، به تدریس پرداخت. در ۱۰۱۷ق، تدریس را رها کرد و به قضاوت روی آورد و در شهرهایی چون لوفچه، بابااسکی (۱۰۱۹ق)، وارنا، روسجق، سلستره (در بلغارستان)، تکیه‌داغ (۱۰۲۹ق) و اسکوب (۱۰۴۱/۱۰۴۲ق) به قضاوت پرداخت. از پیروان طریقۀ جلوتیه نیز بود. از آثارش: دیوان؛ حدائق‌الحقایق فی تکملةالشقایق که ذیلی بر الشقایق‌النعمانیۀ تاش کوپرولوزاده و برجسته‌ترین اثر وی است (استانبول، ۱۲۸۶ق)؛ نفحات‌الازهار که نظیره‌ای بر مخزن‌الاسرار نظامی در ۳۲۰۰ بیت است؛ هفت‌خوان به پیروی از هفت پیکر نظامی در ۲۷۸۴ بیت؛ حلیةالافکار (آنکارا، ۱۹۴۸).