غزل خوانی

غزل‌خوانی

نوعی آواز با وزن آزاد که داش مشدی‌ها و باباشمل‌های تهران اجرا می‌کردند. غزل‌خوانی را لاتی، لشی، باباشملی و کوچه‌باغی نیز گفته‌اند و از اواسط دهۀ ۱۳۲۰ش، به پیشنهاد چند تن از ادبا و موسیقی‌دانان، آن را بیات تهران نیز نامیدند. غزل‌خوانی بدون همراهی ساز اجرا می‌شود و اشعار آن معمولاً مُخَمَس‌های طولانی با مضمون‌های عبرت‌آموز و عاشقانه‌اند. از دهۀ ۱۳۳۰ش خوانندگان موسیقی کافه‌ای و کوچه‌بازاری به این آواز توجه کردند و آن را به شکل‌های تازه‌ای با همراهی ساز اجرا می‌کردند.