فخرالمحققین، محمد بن حسن (حله ۶۸۲ـ ۷۷۱ق)

فَخْرالمحقّقین، محمّد بن حسن (حله ۶۸۲ـ ۷۷۱ق)
فقیه امامی. جز پدرش، علامۀ حلی، استادی نداشت، پدر به او بسیار دلبسته بود و دانش او را بی‌اندازه می‌ستود. بسیاری از آثارش را نیز به توصیۀ او نوشت و وصیت کرد تا به نقد آثارش بپردازد و اشتباه آن‌ها را اصلاح و نقایص آن‌ها را جبران کند. معروف است که در ۱۰سالگی یا پیش از آن به مرتبۀ اجتهاد رسیده بود که این خبر درخور تأمل است. می‌توان گفت که در جوانی مجتهد بود. شهید اول، بدرالدین مدنی، احمد بن متوج بحرانی و حیدر آملی از شاگردان او بودند. اغلب تألیفاتش حاشیه، تعلیقه و شرح بر آثار پدر است. گویا قصد او نقد و تهذیب آثار پدر و عمل‌کردن به وصیت او بوده است. از آثارش: ایضاح‌الفوائد فی شرح مشکلات‌القواعد؛ شرح نهج‌المسترشدین؛ الکافیة الوافیة فی علم‌الکلام؛ شرح تهذیب‌الاصول.