فولر، سامویل (مایکل) (۱۹۱۱ـ۱۹۹۷)
فولر، ساموئل (مایکل) (۱۹۱۱ـ۱۹۹۷)(Fuller, Samuel (Michael))
| ساموئل (مایکل) فولر Samuel (Michael) Fuller | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۱م |
| درگذشت | ۱۹۹۷م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان، تهیه‌کننده |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم‌نامه‌نویس، رمان‌نویس |
| آثار | خیابان پارک (۱۹۵۲)، راهرو شوک (۱۹۶۳) و سگ سفید (۱۹۸۲)، من جسی جیمز را کشتم (۱۹۴۹)، کیمونوی ارغوانی (۱۹۵۹)، دنیای تبهکاران امریکا (۱۹۶۱)، و بوسۀ عریان (۱۹۶۴) |
| گروه مقاله | سینما |
کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، تهیه‌کننده، و رمان‌نویس امریکایی. با تصویرپردازی تکان‌دهنده و بهره‌گیری از فرهنگ پرشور و مردم‌پسند در فیلم‌هایش، یکی از نخستین و بزرگ‌ترین فیلم‌سازان مستقل امریکا شد. آثار او که ملهم از تجاربش در زمینۀ نوشتن گزارش جنایی و رمانهای بازاری و خدمت نظام در جنگ جهانی دوم است، در واقع بررسی‌های تهییج‌کننده و خشونت‌بار دربارۀ وجه تاریک روح امریکایی است. آثار او، از خیابان پارک[۱] (۱۹۵۲) تا راهرو شوک[۲] (۱۹۶۳) و سگ سفید[۳] (۱۹۸۲)، که عنوان‌بندی‌های خلاصه دارند، همواره به درون‌مایه‌هایی مشخص می‌پردازند: نزاع فرد برای کسب آزادی شخصی، علاقۀ او به هویت روان‌شناختی، نژادی و ملی، و گرایش پایان‌ناپذیر آدمی به خشونت. در اواخر دهۀ ۱۹۳۰ با سِمت نویسنده به صنعت سینما روآورد، و از تجاربش در مقام گزارش‌نویس جنایی و نویسندۀ رمانهای مردم‌پسند، بهره گرفت. نخستین فیلمش، من جسی جیمز را کشتم[۴] (۱۹۴۹) را در ژانر (گونه)[۵] وسترن[۶] ساخت و بعد با فیلم‌هایی نظیر چهل تفنگ[۷] (۱۹۵۷) و بُرد خدنگ (جهش تیر)[۸] (۱۹۵۷) به این گونۀ سینمایی بازگشت، با این‌حال برخی از بهترین آثار او به گونۀ فیلم‌های نُوار مهیج[۹] تعلق دارند، ازجمله جیب‌بری در خیابان جنوب[۱۰] (۱۹۵۳)، کیمونوی ارغوانی[۱۱] (۱۹۵۹)، دنیای تبهکاران امریکا[۱۲] (۱۹۶۱)، و بوسۀ عریان[۱۳] (۱۹۶۴) که جملگی جنبۀ تاریک جامعۀ امریکا را می‌نمایانند.