لاتویایی، ادبیات
لاتْویایی، ادبیات (Latvian literature)
آثار مذهبی در قرن ۱۶ و حتی زودتر نوشته شدند، اما آنچه که بعدها بر ادبیات دورۀ بیداری ملی در نیمۀ قرن ۱۹ تأثیر عظیمی برجا گذاشت میراث قدیمی ترانههای شفاهی عامیانه بود، مانند شعرهای تغزلی یوریس آلونانس[۱] (۱۸۳۲ـ۱۸۶۴) و حماسۀ خرسکُش[۲] (۱۸۸۸) اثر آندریس پومپورس[۳] (۱۸۴۱ـ۱۹۰۲). با وجود دورههای کوتاهی از رواج واقعگرایی[۴] و سمبولیسم[۵]، سنت فرهنگ عامه نفوذ عمدهای بر نظم و نثر قرن ۲۰ داشت، که با جنبش استقلالطلبی از آلمان و روسیه رونق یافته بود. هرچند شاعران و رماننویسان زیادی در تبعید پراکنده بودند، ادبیات ملی را نویسندگانی همچون مارتینس زیورتس[۶] (۱۹۰۳ـ ۱۹۹۵ )، نمایشنامهنویس، و ورونیکا استرلرت[۷] (۱۹۱۲ـ ۱۹۹۵ )، شاعر تغزلی، حفظ کردند.