مارتین سلیگمن
مارتین سلیگمن (آلبانی نیویورک، 1942-) (Martin Seligman)
| مارتین سلیگمن Martin Seligman | |
|---|---|
| زادروز |
آلبانی نیویورک، 1942 |
| ملیت | امریکایی |
| نام‌های دیگر | مارتین ای.پی. سلیگمن |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرک دکترا در رشتۀ روانشناسی از دانشگاه پنسیلوانیا در 1967 |
| شغل و تخصص اصلی | روان‌شناس |
| شغل و تخصص های دیگر | نویسنده و استاد دانشگاه |
| فعالیت‌های مهم | راه‌اندازی کارشناسی ارشد رشته روانشناسی در دانشگاه پنسیلوانیا |
| آثار | خوش‌بینی آموخته شده(1991)، کودک خوش‌بین(1995)، شادمانی درونی(2002)، شکوفایی(2011). |
| گروه مقاله | روانشناسی و روانپزشکی |
| پست تخصصی | استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه پنسیلوانیا، مدیر مرکز روان‌شناسیِ مثبت دانشگاه پنسیلوانیا، رئیس انجمن روانشناسی آمریکا |
| جوایز و افتخارات | واضع نظریه‌های "درماندگیِ آموخته شده" و "روانشناسی مثبت"، دریافت دکترای افتخاری از دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه اوپسالا، سوئد- دریافت جوایز متعدد بابت فعالیت‌های علمی و پژوهشی |
(با نام کامل: مارتین ای.پی. سلیگمن[۱]) روان‌شناس امریکایی، نویسندۀ کتاب‌های خودیاری و استاد دانشگاه پنسیلوانیا. از اواخر دهۀ 90 میلادی، او برای نظریه‌های "درماندگیِ آموخته شده[۲]" و "روانشناسی مثبت[۳]" بین روان‌شناسان علمی و بالینی مشهور و محبوب است. طبق گزارش منتشر شده در مجلۀ علمی انجمن روانشناسی امریکا[۴] در سال 2002، او در رتبۀ 31 برترین و مطرح‌ترین روان‌شناسان قرن بیستم قرار گرفته است.
سلیگمن را "پدر روانشناسی مثبت[۵]" می‌شناسند. روانشناسی مثبت یکی از زیر مجموعه‌های روانشناسی علمی و بر پایۀ تحقیقات گسترده است و همان مثبت‌اندیشی یا تفکر مثبت نیست که در بسیاری از آموزش‌ها و قانون جذب مورد تأکید است. در واقع، این زمینۀ خاص از روانشناسی بر موفقیت انسان متمرکز است. این در حالی است که بسیاری از دیگر شاخه‌های روانشناسی بر اختلالات و رفتارهای نابهنجار تمرکز دارد. اما روانشناسی مثبت بر کمک به افراد در جهت شاد و راضی بودن از زندگی تأکید می‌کند. روان‌شناسان این مکتب، نظام طبقه‌بندی سی‌اس‌وی[۶] را ایجاد کرده‌اند که توانایی‌های افراد را گروه‌بندی می‌کند. (بر خلاف نظام طبقه‌بندی دی‌‌اس‌‌ام[۷] که مبتنی بر فهرست اختلالات روان‌شناختی بیماران است.) بر این اساس، شش گروه از توانایی‌های انسان شامل خرد، شجاعت، نوع‌دوستی، عدالت‌جویی، اعتدال، و تعالی می‌شود.
سلیگمن در خانواده‌ای یهودی و معتقد متولد شد و تأثیر دین را می‌توان در کتاب‌هایش مشاهده کرد. او در مدرسه‌ای دولتی و در آکادمی آلبنی[۸] تحصیل کرد. پس از اتمام دبیرستان، در دانشگاه پرینستون[۹] فلسفه خواند و در 1964 در رشتۀ فلسفه از آن دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. سه سال پس از اخذ مدرک کارشناسی در رشتۀ فلسفه، در 1967 مدرک دکترای خود را در رشتۀ روانشناسی از دانشگاه پنسیلوانیا[۱۰] گرفت. او استاد دپارتمان روانشناسی دانشگاه پنسیلوانیا است. پیش‌تر نیز مدیر برنامۀ آموزش بالینی در آن دپارتمان بود. در حال حاضر، مدیر مرکز روان‌شناسیِ مثبت آن دانشگاه است. سلیگمن در سال ۲۰۰۳ کارشناسی ارشد روانشناسی را در دانشگاه پنسیلوانیا راه‌اندازی کرد.
آزمایش‌های بنیادی سلیگمن و نظریۀ "درماندگیِ آموخته‌شدۀ" او در دانشگاه پنسیلوانیا نیز از سال 1967 آغاز شد. او و همکارانش پس از انجام آزمایش هایی روی سگ‌ها (برگرفته از روش شرطی‌سازی پاولف[۱۱]) پی بردند که سگ‌ها با خو گرفتن به وضعیت درماندگی، دیگر تلاشی برای تغییر اوضاع موجود نمی‌کنند و از همان موقع بود که مفهوم "درماندگیِ آموخته‌شده" در ذهن‌شان شکل گرفت. او و همکارانش با وارد کردن چنین مفهومی در زندگی انسان نیز متوجه شدند که برخی افراد هم پس از تجربه‌های متعدد شکست، دچار این ذهنیت منفی می‌شوند که هیچ‌گاه نمی‌توانند از شرایط موجود خارج شوند. به همین علت، دست از تلاش برمی‌دارند و شرایط موجود را به ناچار همان‌طور که هست، می‌پذیرند و نتیجه‌اش این می‌شود که دچار افسردگی شوند.
در سال 1998 وقتی امیدی به پیروز شدن در انتخابات "انجمن روانشناسی امریکا" (APA) نداشت و به این موضوع کاملاً بدبین بود، در نهایت نه تنها به عنوان رئیس انجمن روانشناسی آمریکا انتخاب شد بلکه بالاترین آرای تاریخ انجمن را نیز از آن خود کرد و پس از آن بود که تصمیم گرفت بیشتر روی خوش بینی متمرکز شود و از جمله فعالیت‌هایش هم این بود که روانشناسی مثبت را به عنوان زمینۀ مطالعۀ علمی ترغیب کند. سلیگمن این شاخه از روانشناسی را در سال 2000 به طور رسمی اعلام کرد. او معتقد بود که روان‌شناس نباید محدود و معطوف به مشکلات بیماران یا نقاط ضعف آنان شود بلکه بیشتر بایستی به پرورش استعدادها و توانایی‌ها کمک کند.
سلیگمن در سال 1989، دکترای افتخاری‌اش را از دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه اوپسالا، سوئد[۱۲] دریافت کرد. چند دانشگاه دیگر نیز به او مدرک دکترای افتخاری داده‌اند. او بابت فعالیت‌های علمی و پژوهشی نیز موفق به دریافت جوایز متعددی شده است. او نویسندۀ حدود 20 کتاب در زمینۀ خودیاری و بیش از 250 مقاله است. از جمله کتاب‌های اوست: خوش‌بینی آموخته شده[۱۳] (1991)، کودک خوش‌بین[۱۴] (1995)، روانشناسی نابهنجار[۱۵] (1995)، شادمانی درونی[۱۶](2002)، چه چیزی را می‌توانید تغییر دهید و چه چیزی را نمی‌توانید [۱۷](2007)، شکوفایی[۱۸] (2011).
منابع:
https://www.optimize.me/authors/martin-seligman/
https://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Seligman
https://scholar.google.com/citations?user=e77l_EUAAAAJ&hl=en
- ↑ Martin E. P. Seligman
- ↑ Learned helplessness
- ↑ Positive psychology
- ↑ (American Psychological Association (APA
- ↑ The Father of Positive Psychology
- ↑ (Character Strengths and Virtues (CSV
- ↑ (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM
- ↑ The Albany Academy
- ↑ Princeton University
- ↑ University of Pennsylvania
- ↑ Pavlov
- ↑ Uppsala University, Sweden
- ↑ Learned Optimism
- ↑ The Optimistic Child
- ↑ Abnormal Psychology
- ↑ Authentic Happiness
- ↑ What You Can Change And What You Can’t
- ↑ Flourish