ماری ترز
ماری تِرِز (۱۷۱۷ـ۱۷۸۰)(Maria Theresa)
امپراتریس اتریش از ۱۷۴۰. جانشین پدرش شارل ششم[۱]، امپراتور امپراتوری مقدس روم، شد. دعوی او بر تاج و تخت با مخالفت رو‌به‌رو شد و برای دفاع از حق خود نخست در جنگ جانشینی اتریش[۲] (۱۷۴۰ـ۱۷۴۸) و سپس در جنگ هفت‌ساله[۳] (۱۷۵۶ـ۱۷۶۳) درگیر شد؛ درنتیجه، اتریش در تصرف او باقی ماند، اما سیلزی[۴] را از دست داد. بقیۀ سلطنت ماری ترز به صلح گذشت و به‌همراه پسرش، یوزف دوم[۵]، به اصلاحات اجتماعی پرداخت. در ۱۷۳۶ با خویشاوند خود فرانسیس[۶]، دوکِ لورن[۷]، ازدواج کرد و پس از مرگ پدر خود، مهین‌دوشس اتریش و ملکۀ مجارستان و بوهم شد. شارل، برگزینندۀ باواریا، با دعوی او بر تاج و تخت مخالفت کرد و شارل در ۱۷۴۲ به امپراتوری برگزیده شد، در حالی‌که فردریک[۸]، فرمانروای پروس[۹]، نیز سیلزی را گرفت. به‌دنبال آن، جنگ جانشینی اتریش درگرفت و در این جنگ، اتریش با انگلستان، و پروس با فرانسه متحد شد. در پایان این جنگ در ۱۷۴۸، ماری ترز میراث خود را، به‌جز سیلزی که به دست فردریک افتاد، حفظ کرد و شوهرش نیز در ۱۷۴۵ جانشین امپراتور شارل شده بود. ماری ترز، به قصد بازستاندن سیلزی، با فرانسه و روسیه برضد پروس متحد شد؛ درنتیجه جنگ هفت‌ساله روی داد که نیروی اروپا را تحلیل برد و موقعیت ارضی کشورها نیز به وضع سابق باقی ماند. پس از ۱۷۶۳، سیاست صلح‌جویانه و دایمی را در پیش گرفت و فعالیت‌های خود را بر اصلاحات داخلی متمرکز کرد؛ به‌رغم شیوه‌های کاری مستبدانه‌اش، آموزش و پرورش را رواج داد، قوانین را مدوّن و شکنجه را ملغا کرد. همچنین یسوعیان را از قلمرو خود اخراج کرد. در این اقدامات پسرش یوزف دوم با او همکاری داشت که در ۱۷۶۵ به مقام امپراتوری رسید و جانشین مادرش در قلمرو هابسبورگ[۱۰] شد.