ماه های حرام
ماه‌های حرام
در قرآن چهار ماه رجب، ذوالقعده، ذوالحجّه، و محرّم در سال هجری قمری. در قرآن حدود نُه بار از ماه‌های حرام یاد شده است (که از آن جمله است: بقره: ۱۹۴؛ ۲۱۷؛ مائده: ۲؛۹۷؛ توبه: ۵، ۳۶). خداوند (در توبه، ۳۶) جنگ در ماه‌های حرام را ناروا مقرر داشته، اما پیکار (به‌ویژه دفاعی) با مشرکان و دشمنان را بی‌عیب دانسته است. در بقره ۲۱۷ نیز جنگیدن در این ماه‌ها گناهی بزرگ و در حد شرک ورزیدن به خداوند دانسته شده است. حضرت محمد(ص) در خطبۀ حجة‌الوداع این چهار ماه را مؤکداً بیان فرموده‌اند. عرب‌ها همواره برای پیروی از هوای نفسانی خود ماه‌های حرام را به تأخیر می‌انداختند یا حرمت این ماه‌ها را می‌شکستند. حرمت ماه‌های حرام در آیین ابراهیمی از حکمتی برخوردار است تا آن‌جا که در (مائده، ۹۷) خداوند کعبه را که بیت‌الحرام است و ماه حرام و قربانی بی‌نشان و نشاندار را مایۀ قوام امور مردم دانسته است.