منطقه حفاظت شده خیبوس و انجیل سی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ خیبوس و انجیل‌سی (protected area of Khibus and Anjilsi)

منظره‌ای از منطقۀ حفاظت‌شدۀ خیبوس و انجیل‌سی
نمای یکی از درختان کهنسال منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ خیبوس و انجیل‌سی

زیستگاه طبیعی با گونه‌های گوناگون جانوری و گیاهی در میان جنگل‌های هیرکانی، در شمال شرقی شهرستان سوادکوه شمالی، به مساحت 3,471هکتار. عمدۀ این منطقۀ جنگلی در بخش نارنجستان سوادکوه شمالی و نواحی کوچکی از آن در بخش زیراب شهرستان سوادکوه و بخش کلیجان‌رستاق شهرستان ساری قرار دارد. دسترسی به آن از طریق جادۀ سوادکوه - قائمشهر امکانپذیر است. منطقه‌ای کوهستانی با پوشش جنگلی انبوه و نیمه‌انبوه است. در بخش‌های شمالی‌ متشکل از تپه‌ماهورها با شیب ملایم و در نواحی جنوبی به دامنه‌های پرشیبِ پوشیده از درختان جنگلی می‌رسد. به خاطر شیب زیاد بخش‌های جنوبی، رفت‌وآمد در آن سخت و یا ناممکن است؛ به همین خاطر نیمۀ جنوبی این منطقه دست‌نخورده‌تر و بکرتر مانده است. این جنگل‌ها در اواخر سال 1378ش در فهرست مناطق تحت حفاظت سازمان محیط زیست ایران قرار گرفته است. این منطقه در دامنهٔ ارتفاعی ۲۵۰ تا ۹۳۰متر، دما و بارندگی متوسط سالیانۀ ۱۶ درجهٔ سانتی‌گراد و ۸۰۰ میلی‌متر، و دارای اقلیم معتدل مرطوب است. رود آتیجون با جریان عمومی شرقی - غربی در میانۀ این منطقه جریان دارد و در غرب به رودخانۀ تالار می‌ریزد. دسترسی آسان به منطقهٔ حفاظت‌شدهٔ خیبوس و انجیل‌سی در غرب و از محل روستاهای برنجستانک و اندارگلی صورت می‌گیرد.


پوشش گیاهی

پوشش گیاهی منطقه را شمشاد، نمدار، شیردار، اُوجا، راش، سفید پلت، مَمرز، اوری، زبان‌گنجشک، خرمندی، توسکای ییلاقی، انجیلی، بلندمازو و دیگر گونه‌های درختچه‌ای، علفی و بوته‌ای مانند کوله‌خاص، سیاه‌تلو و تمشک تشکیل می‌دهد.


گونه‌های جانوری

از جانوران آن به انواع پستانداران بزرگ جثه، مانند مِرال، خرس قهوه‌ای، شوکا، تَشی، بز وحشی و شغال و از انواع کوچک‌تر به گربۀ وحشی، سمور سنگی، سنجابک درختی و خفاش می‌توان اشاره کرد. این منطقه زیستگاه خوبی برای پلنگ ایرانی است. پرندگان منطقه نیز از تنوع گونه‌ای فراوان برخوردارند و از آن شمار انواع شکاری، توکا، دارکوب و جغد است.