موش کور
موشِ کور (mole)
پستاندار کوچک حفار، با پوشش بدنی عمدتاً تیره و مخملی. موش کور حدود ۱۸ سانتی‌متر رشد می‌کند و حواس شنوایی، بویایی و لامسه‌ای دقیق اما بینایی ضعیفی دارد. دارای اندام‌های حرکتی کوتاه، عضلانی و پارومانند است. پاهای جلویی‌اش، که به‌کار نقب‌‌زدن می‌آیند، به‌منظور جست‌وجوی حشرات، لارو حشرات، و کرم‌ها چنگال‌دار است. پوشش بدن آن‌ها جهت خاصی ندارد و بنابراین بدون ناراحتی می‌توانند در تونل‌هایشان به جلو و عقب حرکت کنند. موش‌های کور پرخورند و نمی‌توانند بیشتر از چند ساعت بدون غذا زندگی کنند. این جانوران در خانوادۀ حفارها یا موش‌های کور[۱]، راستۀ حشره‌خواران[۲] قرار دارند. موش‌های کور امریکای شمالی به‌سبب داشتن دندان نیش بالایی عاج‌مانند، با نمونه‌های برّ قدیم[۳] تفاوت دارند. موش کور طلایی[۴] (خانوادۀ کرسیوکرولیده[۵]) در افریقا، و موش کور کیسه‌دار[۶] (جنس Notoryctes، راسته کیسه داران[۷]) در استرالیا دارای این ممیزۀ بوم‌شناختی‌اند. برخی اعضای خانوادۀ تالپیده[۸] آبزی‌اند، از‌جمله دسمان روسی[۹] (Desmana moschata) و موش کوربینی ستاره‌ای[۱۰] امریکای شمالی (Condylura cristata). موش کور معمولی اروپا (Talpe europaea) دارای بدن قطوری با ۱۸ سانتی‌متر طول و پوشش تیرۀ نرم، پوزۀ نوک‌‌تیز طویل، دم کوتاه و پهن، و اندام‌های حرکتی جلویی با پنج چنگال قوی، و اندام‌های حرکتی عقبی باریک است. این جانور عملاً کور است و در زیر زمین در لانه‌های حلقوی پوشیده از علف زندگی می‌کند. معمولاً زیر یا بین ریشۀ درختان را حفر و تونل‌های وسیعی ایجاد می‌کند. موش کور خاک را در فواصلی معین روی تپه‌هایی می‌ریزد که خود آن‌ها را ایجاد می‌کند. در ایران دو نوع حفار، یکی حفار مدیترانه‌ای (Talpa caeca) و دیگری حفار ایرانی (Talpa streeti) یافت می‌شود.