میامی، قوم
میامی، قوم (Miami)
از اقوام سرخ‌پوست امریکایی با جمعیتی نزدیک به ۲هزار تن (۱۹۹۰). زبانشان، که در حال حاضر خاموش شده است، به خانوادۀ زبانی آلگونکوئین[۱] تعلق داشت. میامی‌ها، که در‌اصل ساکن ویسکانسین[۲] بودند، مقاومتی سرسختانه برضد مهاجران اروپایی در قرن ۱۸ نشان دادند. امروزه اکثر آن‌ها در اوکلاهما[۳] زندگی می‌کنند. میامی‌ها در زمانی که برای نخستین‌بار در قرن ۱۷ با اروپایی‌ها تماس گرفتند، در منطقۀ گرین بی[۴] ویسکانسین به‌سر می‌بردند. آن‌ها سکونت‌گاه‌هایی در انتهای جنوبی دریاچۀ میشیگان در بخش شمال شرقی ایلینوی[۵] و بخش شمال ایندیانا نیز ایجاد کرده بودند. آنان به پیشروی تا دیترویت[۶] و اوهایو[۷] ادامه دادند، اما سپس از سرزمین‌های شرقی خود خارج شدند و در ایندیانا سکونت گزیدند. نظام اجتماعی میامی بر پایۀ طایفه‌های برون‌همسرگزین استوار بود و در آن رؤسای طایفه به‌مثابۀ اعضای شوراهای روستا خدمت می‌کردند و یکی از آن‌ها به‌عنوان رئیس مدنی انتخاب می‌شد. یک رئیس جنگ نیز جداگانه و بر پایۀ قابلیت برای رهبری یورش‌ها، انتخاب می‌شد. در زمان نخستین تماس با فرانسوی‌ها، میامی‌ها به شش دسته تقسیم می‌شدند که دو دسته از آن‌ها، وی[۸]ها و پینکاشاها، به قبیله‌های مجزا تقسیم می‌شدند. غذای اصلی میامی‌ها نوع خاصی از ذرت بود که آن را برتر از گونۀ مشابه در نزد همسایگانشان می‌دانستند. در طول تابستان، در روستاهای کشاورزی دایمی سکونت داشتند، اما در زمستان به چمن‌زارها نقل‌مکان می‌کردند تا در کنار هم به شکار گاومیش (بوفالو) بپردازند. هر روستا، علاوه‌بر کلبه‌های حصیرپوش، دارای خانۀ بزرگی بود که شوراها و مراسم در آن برگزار می‌شد. یکی از ویژگی‌های مهم دین میامی، وجود جماعتی با عنوان میدویوین[۹] یا «جامعۀ بزرگ شفاگری» بود. میدویوین یک سازمان مخفی دینی بود که اعضایش معتقد بودند که می‌توانند از نیروهای فوق طبیعی برای تأمین رفاه قبیله کمک بگیرند و بیماران را شفا دهند. در قرن ۱۹، میامی‌ها بیشتر زمین‌های خود را به دولت امریکا واگذار کردند و فقط یکی از دسته‌های آن‌ها در ایندیانا باقی ماند و بقیه در ۱۸۶۷ به حفاظت‌گاهی در اوکلاهوما منتقل شدند.