نواخت

نَواخت

نامِ شیوه‌ای از نواختن و خواندن در موسیقی قدیم ایران. بنایی در رساله در موسیقی در تعریف نواخت چنین آورده است: «... بدان که لحن بر دو قِسم است موزون (ضربی) و غیرموزون (غیر ضربی و فاقد ریتم). اما موزون آن باشد که مقرون بود به دوری از ادوار ایقاعیه (طرزی از ضربی‌ها) و غیر موزون برخلاف آن و آن را «نواخت» خوانند». جایگاه نواخت در موسیقی قدیم ایران مانند آوازهای بدون ریتم و با مِتر آزاد در ردیف کنونی موسیقی ایران بوده است. بنایی در جایی دیگر از رساله در موسیقی دربارۀ نواخت آورده است: «خجسته سرودی که نغمه‌سرایان بسیط بَساط به‌صورت روح‌افزا و ترانۀ دلگشا در این دایرۀ خضرا سرایند. تحفۀ نوازنده شاید که عشاق بی‌نوا را در گلستان وصالش به نسیم نوبهار نواخت...».