نوحه
نوحه
(در لغت به‌معنی گریه و زاری) در ادب، سخنی منظوم که در سوگ هر عزیز از دست‌رفته‌ای خوانند. دوازده‌بند محتشم کاشانی که آن را در مراسم سوگواری امام حسین (ع) می‌خوانند یا شصت‌بند سروش اصفهانی، در ماتم شهیدان کربلا نمونه‌هایی از نوحه‌اند. گسترش نوحه‌خوانی را باید دورۀ صفویه دانست، اما دیوان‌های اشعاری را که نوحه‌های جدی دارند از روزگار قاجاریه می‌توان یافت. نخستین شاعری که بخشی از دیوانش به نوحه اختصاص یافته یغمای جندقی است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به‌ویژه در سال‌های جنگ عراق علیه ایران (۱۳۵۹ـ۱۳۶۷ش) نوحه‌خوانی و نوحه‌سرایی شکوفایی دوچندان یافت.