پانک
پانْک (punk)
جنبشِ جوانانِ عاصی اواخر دهۀ ۱۹۷۰، که مظاهر آن را در مُد لباس و موسیقی می‌توان دید که به‌قصدِ ایجاد شوک یا حتّی ترس صورت می‌گرفت. پانک راک[۱] در انگلستان آغاز شد و بر اجراهای خشونت‌بار در قالب آکوردهای سه‌تایی، قالب‌بندیِ زمانیِ سه‌دقیقه‌ای تأکید داشت و از نمونه‌های آن به کارهای سِکس پیستولز[۲] می‌توان اشاره کرد. زیبایی‌شناسیِ پانک بار دیگر با ایجاد نوستالژی نسبت به آن در دهۀ ۱۹۹۰ رواج یافت، و پشتیبانِ آن یک جنبشِ نئوپانک[۳] در امریکا و گروه‌هایی همچون کْلَش۴[۴] بود، که از جایگاه «کلاسیک»های راک اند رول[۵] برخوردار بودند. نفیِ آنچه که تاکنون موجود بوده ویژگیِ پانک راک است که بیش از یک دهه گروه‌های امریکایی موسوم به گاراژ[۶] را به‌خود مشغول کرد؛ رِگه[۷] و راکابیلی[۸] بر کْلَش که موفق‌ترین گروهِ پانک انگلیسی بوده است عمیقاً تأثیر گذاشتند. جنبشِ پانک، زنان بیشتری را واردِ راک کرد (مانند اسلیتس[۹] ۱۹۷۷ـ۱۹۸۲) و از ویژگی‌های ضدنژادپرستی و ضدسنت برخوردار بود. محدودیت‌هایی که این نوع موسیقی به‌سبب تأکید بر آماتوریسم و برانگیختن خشونت داشت به زوالِ آن انجامید، امّا جنبه‌هایی از این موسیقی هنوز هم در بخشِ غیرتجاریِ موسیقی پاپ (موسوم به هاردکور- هستۀ سخت[۱۰]) و گرانج[۱۱] دیده می‌شود.