کامرون
کامِرون (Cameroon)
| کامرون | |
|---|---|
| نام فارسی | کامِرون |
| نام لاتین | Cameroon |
| نظام سیاسی | جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۱۹,۴۰۶,۱۰۰ نفر |
| موقعیت | افریقای غربی |
| پایتخت | یائونده |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۴۱ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۲ |
| شهرهای اصلی | یائونده، دوآلا، گاروآ، ماروآ، بافوسام |
| زبان | فرانسوی و انگلیسی |
| گروه‌های قومی | کوه‌نشینان کامرون و بانتوهای استوایی |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۴۷۵,۴۴۰ |
موقعیت. کشور جمهوری کامرون در افریقای غربی و در ساحل خلیج گینه و میان کشورهای نیجریه، چاد، جمهوری افریقای مرکزی، کنگو، گابون، و گینۀ استوایی واقع است. این کشور ۴۷۵,۴۴۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و پایتخت آن شهر یائونده[۱] است.
سیمای طبیعی. کشور کامرون به سه ناحیۀ جغرافیایی زیر تقسیم می‌شود: الف. جلگۀ ساحلی خلیج گینه[۲] که مرداب‌هایی چند در آن قرار دارند و رو به شرق و شمال بر ارتفاع آن افزوده می‌شود. این ناحیه که از لایه‌ای از سنگ‌های آتشفشانی تشکیل شده و روی آن را خاک مرغوب کشاورزی پوشانده است، از مهم‌ترین نواحی کشاورزی کامرون محسوب می‌شود و بیشترین جمعیت کشور نیز در این ناحیه به‌سر می‌برند. ب. نواحی مرکزی که ارتفاعات آدام‌اَوا[۳] در شمال آن واقع است. آتشفشان کامرون با ۴,۰۷۰ متر ارتفاع، بلندترین نقطۀ این کشور، و نیز مرتفع‌ترین کوه افریقای غربی در غرب این ناحیه و نزدیک ساحل خلیج گینه قرار دارد. پ. ناحیۀ شمالی که از دامنه‌های شمالی کوه‌های آدام‌اَوا شروع می‌شود و به دریاچۀ چاد که در شمالی‌ترین نقطۀ کشور واقع است، منتهی می‌شود. اراضی این ناحیه را علفزارهای پهناور تشکیل داده است و ساکنان آن به دامداری و کشت غلات اشتغال دارند. بیشتر رودخانه‌های این کشور از ارتفاعات ناحیۀ مرکزی، به‌ویژه کوه‌های آدام‌اوا، سرچشمه می‌گیرند و غالباً روبه غرب روان می‌شوند و به خلیج گینه می‌ریزند. رود ساناگا[۴]، که سدهای متعددی بر آن‌ها بسته شده، و نیز رود نیونگ[۵] از آن جمله‌اند. اقلیم کامرون گرم و مرطوب و پرباران است و ارتفاعات آدام‌اوا از دمای کمتر و اعتدال بیشتر برخوردارند. میانگین دمای سالانۀ کامرون بین ۲۴ تا ۲۶ درجۀ سانتی‌گراد و متوسط بارندگی سالانۀ آن از ۱,۵۵۰ میلی‌متر تا ۴,۰۲۵ میلی‌متر متغیر است. نواحی ساحلی و مرکزی این کشور پوشیده از جنگل‌‌های بارانی انبوه است و یائونده دوآلا[۶]، گاروآ[۷]، ماروآ[۸]، و بافوسام[۹] مهم‌ترین شهرهای آن هستند.
اقتصاد. کشف منابع نفت، اقتصاد کشور کامرون را متحول کرده است و آیندۀ امیدوارکننده‌ای را نوید می‌دهد. اگرچه خشکسالی‌های دهه‌های اخیر در کامرون تأثیر چندانی نداشته و در مقایسه با کشورهای شمالی آسیب کمتری را تحمل کرده است، ولی خسارت‌های آن هنوز جبران نشده و حجم فرآورده‌هایی چون قهوه، موز، و لاستیک، که از اقلام مهم صادراتی این کشورند، به میزان سابق نرسیده است. علاوه بر اقلام مزبور، ذرت، ارزن، بادام زمینی، کاساوا، و چوب و الوار از دیگر فرآورده‌های کشاورزی این سرزمین محسوب می‌شوند. صنعت کامرون رو‌به‌رشد است و آلومینیوم، کاغذ، تایر خودرو، مصنوعات چوبی و لاستیکی ازجمله فرآورده‌های صنعتی آن است.
حکومت و سیاست. کشور کامرون با نظام جمهوری چند حزبی و با یک مجلس قانون‌گذاری اداره می‌شود. رئیس‌جمهور کامرون هر پنج سال یک بار و با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شود و ۱۸۰ نمایندۀ مجلس ملی را نیز مردم برای مدت پنج سال برمی‌گزینند و فرماندهی عالی نیروهای دفاعی کامرون با رئیس‌جمهور است.مردم و تاریخ. جمعیت کامرون ۱۹,۴۰۶,۱۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن ۴۱ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانه جمعیت این کشور ۲.۲ درصد است و کوه‌نشینان کامرون و بانتوهای استوایی اکثریت قومی این کشور را تشکیل می‌دهند. ۵۱ درصد از مردم این سامان از باورهای سنتی و قبیله‌ای پیروی می‌کنند و ۶۲ درصدشان روستانشین‌اند و زبان رسمی آنان فرانسوی و انگلیسی است. میانگین امید به زندگی در کامرون ۵۶ سال است و حدود ۷۵ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. کامرون در واقع سرزمین بانتو[۱۰]ها است. ارناندویِ پرتغالی در ۱۴۷۲ نام کامرون را که از واژۀ پرتغالی کامارونس (به‌معنی میگو) اقتباس شده بود، برای این کشور برگزید. در ۱۸۸۴ آلمان‌ها با رؤسای قبایل ساحلی کامرون وارد مذاکره شدند و سرزمین آنان را تحت‌الحمایۀ خود قرار دادند. در ۱۸۹۷، قبایل بومی کامرون علیه آلمانی‌ها شورش کردند و جنگ چهار‌سالۀ خونینی را با آنان آغاز کردند. در پایان جنگ جهانی اول (۱۹۱۸) فرانسه و انگلستان به کامرون حمله کردند و آن را اشغال نمودند. مردم کامرون با رهبری حزب اتحاد مردم، در ۱۹۴۵ علیه فرانسوی‌ها به مبارزه برخاستند و در ۱۹۴۶ تحت قیمومت سازمان ملل متحد قرار گرفتند؛ آنان در یکم ژانویۀ ۱۹۶۰ به استقلال کامل رسیدند و نواحی جنوبی را، که تا ۱۹۶۱ در تصرف انگلستان باقی مانده بود، ضمیمۀ خاک خود کردند.