کله پزی
کلّه‌پزی
از مشاغلِ سنتیِ ایرانی، عملِ پختن و فروشِ سر و دست و کلّۀ گوسفند. کلّه‌پزان مواد اولیۀ کارِ خود را از کشتارگاه‌ها و قصّابی‌ها تهیه می‌کنند. آن‌گاه کلّه و پاچه را در مخلوطِ آب و آهک نهاده کُرک و پشم از آن برمی‌گیرند. یا به‌وسیلۀ مشعل آتش تند این کار را انجام می‌دهند. دکّانِ کلّه‌پَزی از دو بخشِ مجزّا تشکیل می‌شود: بخش اصلی سکویی است با دو گودِ تنورمانند که کلّه‌پز کلّه و پاچۀ پخته را هریک در گودی، که زیرِ آن شعله‌ای آرام برای داغ ماندنِ کلّه و پاچه روشن است، نهاده، به سفارشِ مشتریان قطعه‌قطعه می‌کند و پس از افزودنِ مقداری روغن و آبگوشت و آب لیمو یا آب نارنج به دستِ مشتری می‌دهد؛ بخشِ دیگرِ کلّه‌پزی‌ها محوطۀ میز و صندلی‌چید‌ه‌ای است که مشتریان در آن غذایِ سفارشیِ خود را با نان، عمدتاً نانِ سنگک، می‌خورند. عوام برای هریک از بخش‌های کلّه و پاچه خواصی دارویی قائل‌اند. در کلّه‌پَزی‌های امروزی، صبح‌ها، کلّه و پاچه و عصرها، اغلب سیرابی و شیردان عرضه می‌شود.