کوستاریکا
کوسْتاریکا (Costa Rica)
| کوستاریکا | |
|---|---|
| نام فارسی | کوسْتاریکا |
| نام لاتین | Costa Rica |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۴,۵۶۳,۵۳۸ نفر |
| موقعیت | امریکای مرکزی |
| پایتخت | سان خوزه |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۸۹.۳ |
| رشد سالانه (درصد) | ۱.۴ |
| شهرهای اصلی | سان خوزه، کارتاگو، آلاخوئلا، گواناکاستِه، اِرِدیا، پوئِرتو لیمون، پونتارِناس |
| زبان | اسپانیایی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۵۱,۱۰۰ |
موقعیت. جمهوری کوستاریکا در امریکای مرکزی، میان کشور نیکاراگوآ در شمال، دریای کارائیب در شمال شرقی، پاناما در شرق، و اقیانوس آرام در جنوب و غرب جا دارد. مساحت این کشور ۵۱,۱۰۰ کیلومتر مربع است و شهر سان خوزه[۱] پایتخت آن است.
سیمای طبیعی. کوستاریکا سرزمینی ناهموار و کوهستانی است و ارتفاع آن بین ۹۰۰ تا ۱,۸۰۰ متر است. رشته‌کوه‌های کوردیرا دِ تالامانکا[۲]، کوردیرا سانترال (کوردیرای مرکزی)[۳]، و کوردیرا گوانا کاسته[۴]، که سراسر این کشور را از شمال غربی تا جنوب شرقی دربرگرفته‌اند، اسکلت ارتفاعی این سرزمین را تشکیل می‌دهند. بلندترین نقطۀ آن به نام کوه چیریپو گرانده[۵] با ارتفاع ۳,۸۱۹ متر، و نیز آتشفشان فعّال ایراسو[۶] با بلندی ۳,۴۳۲ متر در همین ارتفاعات قرار دارند. جلگۀ مرتفع مِسِتا سنترال[۷] که در میان کوه‌های بالا واقع است بیشتر آبادی‌ها و جمعیت کوستاریکا را در خود جای داده است. کرانه‌های دریای کارائیب[۸] را ساحل باریکی تشکیل داده و خط ساحلی اقیانوس آرام را بریدگی‌ها و خلیج‌های چندی، مانند خلیج‌های کوچک سالیناس[۹]، نیکویا[۱۰]، کورونادو[۱۱]، و گولفو دولسه[۱۲] و نیز شبه‌جزیره‌های نیکویا و اوسا[۱۳] ـ پدید آورده‌اند. رودخانه‌های متعددی در این کشور کوچک جریان دارند که مهم‌ترین آن‌ها رود سان خوان[۱۴] است که در شمال این کشور جاری است و بخشی از مرز آن با نیکاراگوآ را تشکیل می‌دهد. کشور کوستاریکا به هفت استان تقسیم می‌شود و شهرهای مهم آن عبارت‌اند از سان خوزه، کارتاگو[۱۵]، آلاخوئلا[۱۶]، گواناکاستِه[۱۷]، اِرِدیا[۱۸]، پوئِرتو لیمون[۱۹]، و پونتارِناس[۲۰]. اقلیم کوستاریکا بسیار گرم و پرباران است. نواحی ساحلی اقیانوس آرام استثنائاً یک فصل خشک دارد که از آذر تا فروردین به درازا می‌کشد و برعکس، سواحل دریای کارائیب در سراسر سال بارانی است. میانگین دمای شهر سان خوزه در دی‌ماه ۱۹ درجۀ سانتی‌گراد و در تیرماه ۲۰.۶ درجۀ سانتی‌گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۷۹۳ میلی‌متر می‌رسد. نواحی ساحلی پوشش جنگلی انبوهی دارد که ۲۵ درصد از مساحت کشور را شامل می‌شود و انواع پرنده و ترکیبی از پستان‌داران امریکای شمالی و جنوبی، حیات وحش آن را تشکیل می‌دهند.
اقتصاد. تقریباً ۲.۵میلیون هکتار از اراضی این کشور به کشاورزی اختصاص یافته و ۲۱ درصد از نیروی کار کشور مذکور در این بخش مشغول‌اند. قهوه، موز، نیشکر، مرکبات، برنج، آناناس، صیفی‌جات، سیب‌زمینی، و ذرت مهم‌ترین فرآورده‌های کشاورزی آن به‌شمار می‌آیند و تولید کفش، روغن نخل، منسوجات، کود شیمیایی، دارو، اثاث منزل، سیمان، تایر خودرو، مواد غذایی کنسرو شده، پوشاک، مصنوعات پلاستیکی، و ابزارهای الکتریکی از‌جمله فعالیت‌های صنعتی این کشور است.حکومت و سیاست. کوستاریکا دارای نظام حکومتی جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون‌گذاری است. مجلس شورای ملی این کشور ۵۷ نماینده دارد که برای چهار سال انتخاب می‌شوند و رئیس‌جمهور و دو معاون او را، که دارای مسئولیت اجرایی‌اند، مردم برای یک دورۀ چهارساله برمی‌گزینند.مردم و تاریخ. جمعیت کوستاریکا حدود ۴,۵۶۳,۵۳۸ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۸۹.۳ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور ۱.۴ درصد است و ۸۷ درصد از ساکنان آن را اسپانیایی‌ها و اروپاییان دیگر تشکیل می‌دهند. ۹۵ درصد آنان مسیحی کاتولیک‌اند و ۵۲.۵ درصدشان در روستاها به‌سر می‌برند و زبان رسمی آنان اسپانیایی است. میانگین امید به زندگی در کوستاریکا ۷۷ سال است و ۹۶ درصد از بزرگ‌سالان آن باسوادند. کریستف کلمب در آخرین سفر خود (۱۵۰۲) سرزمین کوستاریکا را کشف کرد و اسپانیایی‌ها در ۱۵۴۰ آن را به تصرف کامل خود درآوردند و در ۱۵۶۰ نخستین ماندگاه اسپانیایی را، به نام کارتاگو، در آن‌جا تأسیس کردند. این سرزمین از ۱۵۴۰ تا ۱۸۲۱ در تابعیت نایب‌السلطنۀ اسپانیا قرار داشت و در ۱۵ سپتامبر ۱۸۲۱ به استقلال رسید. کوستاریکا از ۱۸۲۱ تا ۱۸۳۸ به فدراسیون امریکای مرکزی پیوست، و در ۱۸۳۸ از آن جدا شد و استقلال کامل خود را اعلام داشت.