کولر، گیورگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵)
کولِر، گِئورْگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵)(Kohler, Georges)
| گیورگ کولر Georges Kohler | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۶م |
| درگذشت | ۱۹۹۵م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای تخصصی دانشگاه فرایبورگ، انستیتو بازل سوییس |
| شغل و تخصص اصلی | ایمنی شناس |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | نوبل پزشکی (۱۹۸۴) |
ایمنی‌شناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را بهسبب پژوهش در زمینۀ ایمنی[۱]، و کشف روشی برای تولید پادتن‌های تک‌دودمانی[۲] بسیار اختصاصی دریافت کرد. در مونیخ زاده شد و در دانشگاه فرایبورگ[۳] درس خواند. در ۱۹۷۱، به انستیتو بازل[۴] در سوئیس رفت و درجۀ دکترای تخصصی گرفت. در آن‌جا، به پادتن[۵]ها و تولید آن‌ها به‌منزلۀ بخشی از پاسخ ایمنی[۶] طبیعی بدن علاقه‌مند شد. مخصوصاً شیفتۀ طیف وسیع پادتن‌هایی شد که در بدن جانداری واحد تولید می‌شوند. در ۱۹۷۴، به کیمبریج انگلستان رفت و با سزار میلشتاین[۷]، زیست‌شناس مولکولی، شروع به کار کرد. آن دو در مدت یک‌سال تحقیقاتی را صورت دادند که بهسبب آن جایزۀ نوبل به آنان اعطا شد. پیش از آن، تولید پادتنها برای استفاده‌های پژوهشی متضمن کاری کند و غیرقابل اعتماد بود و برای این امر به تعداد بسیاری حیوان نیاز بود. کولر روش تولید پادتنها را متحول کرد. او لنفوسیت‌های یک موش ایمن‌سازی‌شده را با یاخته‌های سرطانی آمیخت و تعداد نامحدودی یاخته‌های دودمان‌سازی‌شده[۸] به‌دست آورد که می‌توانستند پادتن تک‌دودمانی با ویژگی‌های شناخته‌شده را به‌صورت خالص تولید کنند. کولر و میلشتاین در ابتدا به اهمیت اقتصادی کشف خود پی نبردند و انحصار استفاده از آن را ثبت نکردند. کولر در ۱۹۷۶ به سوئیس برگشت تا به موضوع اصلی مورد علاقه‌اش، یعنی تولید طبیعی پادتنها، بپردازد. در ۱۹۸۰، روش پادتن‌های تک‌دودمانی در همۀ آزمایشگاه‌ها معمول شد. در ۱۹۸۵، کولر مدیر مؤسسۀ زیست‌شناسی ایمنی ماکس پلانک[۹]، در فرایبورگ[۱۰]، شد و تا پایان عمر در این مؤسسه مشغول پژوهش بود.