گلباغی (گویش)

گُلباغی

از لهجه‌های لکی که مردم روستای گلباغی از توابع لرستان (نورآباد) بدان سخن می‌گویند و جزو لهجه‌های دلفانی به حساب می‌آید. صامت‌های گلباغی همانند فارسی است. تغییر و تبدیل‌های آوایی در گلباغی: تبدیل /-e/ پایانی به /-a/؛ تبدیل /u/ به /i/ در: zi «زود»، zâni «زانو»، تبدیل /o/ به /e/ در pest «پُشت»؛ تبدیل /a/ به /e/ در belu «بلوط»؛ تغییر /b/ به /r/ در vi «بید»، verk  «بره»؛ حذف صامت‌های /t/ و /-d/ پایانی در: pus «پوست»، nama «نَمَد»؛ تبدیل ‌-nd- و -mb- به -nn- و -mm- در xanna «خنده»، zamma «زنبه»؛ نشانۀ مصدری همانند فارسی -an است: hardan «خوردن». ضمایر اشاره: i «این برای بی‌جان»، u «آن» برای بی‌جان، ya «این (جاندار)»، ama «آن (جاندار)». نشانه جمع در گلباعی -al پایانی است. شماری از واژه‌های گلباغی: pal «پَر»، kor «پسر»، goni «زنبور»، bard «سنگ»، qorugena «سیب آدم» و tanga «کف دست».