هجا

هِجا (syllahle)

(یا: سیلاب و بخش) در اصطلاح به مجموع اصواتی اطلاق می‌شود که با یک دم زدن و بدون قطع و فاصله ادا شود و به تنهایی معنای خاصی را نمی‌سازند. انواع هجا عبارت است از هجای کوتاه، هجای بلند و هجای کشیده. هجای کوتاه: از به هم پیوستن یک صامت و یک مصوّت به‌وجود می‌آید مانند «کِ»، «بِ»؛ هجای بلند: که از یک صامت و یک مصوّت بلند ساخته می‌شود مانند «ما»، «را» یا این‌که از یک صامت و یک مصوّت کوتاه و یک صامت دیگر به‌وجود می‌آید مانند «سَر»، «تَن». هر هجای بلند، دو برابر هجای کوتاه، محسوب می‌شود. هجای کشیده: اگر بعد از هجایِ بلند، یک صامت بیاید، هجا کشیده نامیده می‌شود، مانند «سَرد»، «دار». در هر واژه، به تعداد هجاهای آن مصوّت وجود دارد.