هجو

هَجْو

(یا: هجا، به معنای نکوهیدن و ناسزاگفتن) در اصطلاح ادبی، نکوهش و بدگویی از چیزی، جایی یا کسی از رهگذر شعر و ادب. هجو به تناسب ویژگی‌های اجتماعی، زبانی و فرهنگی هر ملیتی و نوع آثار ادبی‌شان، صبغۀ خاص آن ادب و زبان را دارد. هرچند هجو را می‌توان از راه‌های گوناگون زبانی (نظم و نثر) یا دیداری و نمایشی (کاریکاتور، نمایش‌نامه) بیان کرد، در ادب فارسی غالباً در شعر نمود یافته است. هجو از ادبیات عرب وارد شعر فارسی شده است و در میان خود اعراب نیز پیشینۀ آن به پیش از اسلام می‌رسد؛ چنان‌که در منازعات میان قبایل، شاعران با برشمردن معایب حقیقی یا خیالی گروه مقابل، خوارشان می‌کردند.