داعی شیرازی، محمود بن حسن (شیراز ۸۱۰ـ۸۷۰ق)
داعی شیرازی، محمود بن حسن (شیراز ۸۱۰ـ۸۷۰ق)
(ملقب به: شاه داعی و داعی الی‌الله) از سادات حسینی شیراز بود. نسب او به حسن بن قاسم، معروف به داعی صغیر، سومین امیر از سلسلۀ امرای علویان طبرستان، می‌‌رسد. نخست در تحصیل علوم کوشید و خود در شمار افاضل حکمای آن روزگار قرار گرفت، آن‌گاه در همان سنین جوانی دست ارادت به مرشدالدین ابواسحاق بهرانی، خلیفۀ شاه نعمت‌الله ولی در شیراز، داد و تحت‌نظر او به سلوک پرداخت. آن‌گاه به تشویق بهرانی، به ماهان رفت و خرقه از دست خود نعمت‌الله گرفت. چون بهرانی به سال ۸۵۱ق درگذشت، شاه داعی خلیفۀ نعمت‌الله در شیراز شد. طریقۀ نعمت‌اللّهی درمنطقۀ فارس به همت همو گسترش یافت. او تصانیف بسیاری به نظم و نثر دارد که مجموع آن‌ها در حدود ۳۷ تألیف است، ازجمله خیرالزاد، نسائم گلشن (در شرح گلشن راز) و شرح مثنوی مولوی. شماری از رسایل و نیز کلیات دیوانش به‌چاپ رسیده است.