دشت قزوین، تمدن های

دشت قزوین، تمدّن‌های

دشت حاصل‌خیز قزوین، با ارتفاع ۱۱۰۰ متر از سطح آب‌های آزاد، در شمال مرکزی فلات ایران قرار دارد. دشت قزوین از شمال به سلسله جبال اَلبُرز، از شرق و جنوب به دشت‌های تهران و ساوه، از غرب به دشت زنجان و از جنوب غربی به جبهۀ شرقی رشته‌کوه زاگرس محدود می‌شود. دالان طبیعی تبریز ـ میانه ـ زنجان از طریق دشت قزوین از کهن‌ترین ایام پیش از تاریخ، روابط فرهنگی آذربایجان را با نواحی درونی فلات ایران و خراسان بزرگ ممکن می‌کرد. هم‌چنین، دشت قزوین بر سر راه جادۀ باستانی خراسان قرار گرفته است. دشت قزوین از کانون‌های شکل‌گیری و گسترش تمدن‌های شمال مرکزی ایران به‌شمار می‌آید. آثار فرهنگی مکشوف از محوطه‌های باستانی تپۀ چهار بونه، تپۀ زاغه، تپۀ قبرستان، تپۀ دوران‌آباد، تپۀ اسماعیل‌آباد، تپۀ حسین‌آباد و تپۀ سَگزآباد سیر تحول فرهنگی را از عصر نوسنگی قدیم تا آغاز هَخامَنِشی در دشت قزوین نشان می‌دهند.