عبدالله بن جعفر بن ابی طالب
عَبدُالله بن جعفر بن اَبی‌طالِب (۱ـ۸۵/۸۰ق)
عموزاده و صحابی پیامبر (ص)؛ پسر جعفر طیّار. مادرش اسماء بنت عُمَیس بود. درپی مهاجرت پدر و مادرش به حبشه، عبدالله اولین نوزاد مسلمان بود که در آن دیار به‌دنیا آمد. هنگام فتح خیبر با پدر و مادرش به مدینه آمد. بارها مورد عنایت خاص و دعای مخصوص پیامبر (ص) قرار گرفت. با دختر عمویش حضرت زینب (س) ازدواج کرد. به جود و سخاوت و نیز بردباری آوازه داشت و او را «بحر‌الجود» می‌خواندند. در جنگ‌های صفین و نهروان از همراهان امیرالمؤمنین (ع) بود و دو یا سه تن از پسرانش در کربلا شهید شدند. احادیثی در فقه و تفسیر از طریق او رسیده است. از نسل او جمعی از علما با نام‌های جعفری و زینبی شهرت داشته‌اند.