عبدالله بن خازم سلمی
عَبدُالله بن خازِم سُلَمی ( ـ۷۰ق)
حاکم خراسان در روزگار امویان. عبدالله پسر خازم بن اسماء بن صَلْت بصری بود که در ۶۱ق، وی را یزید بن معاویه همراه سلم بن زیاد بن ابیه به حکومت خراسان فرستاد. در ۶۴ق، سلم، مُهَلّب بن ابی صَفره را به جانشینی خود در خراسان برگزید و خود راهی عراق شد و در نیشابور با عبدالله دیدار کرد و عبدالله او را به‌‌خاطر سپردن ولایت به مهلب نکوهید. وی سلم را واداشت که او را به حکومت خراسان بگمارد. عبدالله توانست قدرت را در خراسان به‌دست گیرد و کوشش‌های رقبای گوناگون را بی‌نتیجه بگذارد. اما دیری نگذشت که با قبیلۀ بنی تمیم خراسان درافتاد و بیشتر روزگار حکمروایی او در جنگ گذشت. وی عبدالله‌بن‌زبیر را به‌عنوان خلیفه به رسمیت شناخت و از بیعت با عبدالملک بن مروان اموی خودداری ورزید (۷۲ق). به عبدالله پیشنهاد کردند که اگر به فرمان خلیفه گردن نهد هفت سال در حکومت خراسان بماند، اما عبدالله این پیشنهاد را نپذیرفت و فرستاده را واداشت تا کاغذ پیام خلیفه را فرو بلعد. خلیفه بکیر بن وشاح، حاکم تمیمی مرو را از عبدالله جدا کرد و او را به حکومت خراسان گماشت. در جنگی که در پی آمد عبدالله و دو تن از پسرانش کشته شدند.