عبدالله بن مبارک مروزی
عَبدُالله بن مبارک مَروَزی (مرو ۱۱۸ـ هیت ۱۸۱ق)
فقیه، زاهد، عارف و محدث مشهور ایرانی. گویند به پیشۀ تجارت مشغول بود و در سفرهایش به کسب علم نیز می‌پرداخت. فقه را از سُفیان ثَوری و مالک بن اَنَس فراگرفت، از این‌رو، او را درشمار مشهورترین تابعانِ تابعان دانسته‌اند. ابن مبارک بیشتر شخصیتی زاهد است تا صوفی. از این‌رو، کسانی همچون سُلَمی و خواجه عبدالله انصاری و جامی او را درشمار مشایخ ذکر نمی‌کنند. اگرچه داستانی از توبۀ او نقل شده است که با داستان فُضَیلِ عِیاض (استادِ ابن مبارک) همانند است. گویند ابن مبارک، سالی به حج و سالی دیگر به جهاد می‌رفت. بسیار با‌احتیاط بود و احادیث را از روی کتاب روایت می‌کرد. کتاب البِرّ و الصّله، کتاب التفسیر درشمار تألیفات او، و کتاب الزهد درشمار آثار چاپ‌شدۀ اوست.