غیب
غِیب
(در لغت به‌معنای ناپدید بودن) اصطلاحی برگرفته از قرآن به‌معنای آنچه بشر نتواند با حس درک کند. در قرآن ۵۰بار تکرار شده و ایمان به غیب در کنار برپاداری نماز از دستورات صریح اسلام است. از برخی آیات دانسته می‌شود که ایمان به غیب یعنی ایمان به فرشتگان، بهشت، دوزخ و موجوداتی همچون کرسی، عرش، لوح و قلم. خداوند گاه غیب خویش را بر برخی پیامبران آشکار می‌کند (جن، ۲۶ـ۲۷) و برخی مسائل غیب، مانند زمان قیامت، را جز خداوند متعال کسی نمی‌داند (نمل، ۶۵). در عرفان، سیر در غیب از دستورات سلوکی عارفان است. عارفان گاه برای توصیف عالم غیب، از باب استعاره، از سفر به شهرهای جابلقا و جابلسا سخن می‌گویند که در طی این سفر، در عوالم هستی سیر می‌کنند و از پشت پردۀ هستی خبر می‌دهند. عالَم غیب شامل عالم امر و عالم ملکوت می‌شود. از صفات قرآنی خداوند «عَلّام‌الغیوب» و «عالِم‌الغیب و الشهاده» است.