آن دائم
آنِ‌دائِم
(نیز: اصل زمان و باطن زمان) در اصطلاح عارفان، به‌نحو استعاری، اشاره به ظرف زمانیِ معنوی‌ای که تمامی معلومات حضرت حق، در آن به‌نحو ثابت در حضرت علمی او موجودند. بدیهی است که تغییر و تبدیل زمان، در آن حضرت معنایی ندارد، چه زمان را در آن‌جا راه نیست. عارفان این اصطلاح را از حدیثِ نبویِ «لیسَ عندَ ربّکم صَباحٌ و لامَساء» (نزد پروردگارت نه صبحی هست و نه شامی) اخذ کرده‌اند، چه از این حدیث، نفی تغییر شب و روز را استفاده و آن را کنایه از حضور اصل زمان و آن‌دائم در آن مرتبه دانسته‌اند.