اعراف، سوره
اَعْراف، سوره
سورۀ شمارۀ ۷ به‌ترتیب مصحف و ۳۹ به‌ترتیب نزول، بلندترین سورۀ مکی قرآن در ۲۰۶ آیه و ۳۳۴۶ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره سخن گفتن از اعراف و اصحاب اعراف است و منظور از اعراف در این سوره، منطقه‌ای مرتفع در حدفاصل میان بهشت و جهنم است و اصحاب اعراف صاحبان مقام و منزلت هستند که بر دوزخیان و بهشتیان اشراف دارند. از سوره‌های طِوال است و بیش از یک جزء قرآن را دربر دارد. نام دوم آن «المص» است؛ زیرا با این حروف مقطعه آغاز می‌شود. اولین سوره از سوره‌های چهارده‌گانۀ سجده است که آیۀ ۲۰۶ آن، سجدۀ مستحب دارد. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از داستان آدم (ع)، نعمت لباس، اعتدال در کاربرد آرایش، اشاره به عالم ذر یا میثاق اول یا عهد الست در آیۀ ۱۷۲، داستان قوم‌های نوح، هود، و ثمود.