انبار
اَنبار
شهری قدیمی و بزرگ در ۶۲کیلومتری غرب بغداد، و از بزرگ‌ترین شهرهای عراق تا قرون ۳ـ۴ق. عرب‌ها این شهر را الانبار می‌نامیدند. به‌نوشتۀ نخستین جغرافیانویسان مسلمان، این شهر از ساخته‌های بخت‌النصر بود و آورده‌اند که پادشاهان قدیم ایران گندم و جو و کاه لشکریان خود را در این شهر ذخیره می‌کردند. شاپور دوم به مناسبت پیروزی خود بر گوردیانوس سوم، امپراتور روم، این شهر را دوباره احیا کرد و آن را پیروز شاپور نامید. یونانیان این شهر را پریسابر می‌گفتند و اعراب نواحی اطراف شهر را فیروز شاپور و خود شهر را انبار می‌خواندند. خالد بن ولید در ۱۲ق شهر انبار را پس از جنگی سخت و مصالحه با شیرزاد، امیر ساباط، به‌تصرّف درآورد. انبار در آغاز خلافت عباسی، محل سکونت سفاح بود. سفاح در قصری که در این شهر ساخته بود درگذشت. منصور، دومین خلیفه عباسی، تا پیش از انتقال به بغداد، در شهر انبار به‌سر می‌برد. انبار در قرن ۴ق شهرکی خرم و آبادان با مردمی متمول بود. این شهر در اول نهر معروف عیسی قرار داشت که ازجمله نهرهای مصنوعی قابل کشتی‌رانی بود. این نهر از فرات جدا می‌شد و در حوالی بغداد به رودخانۀ دجله می‌ریخت. خرابه‌های انبار هنوز باقی است. این شهر ظاهراً بر اثر پیروزی‌های قرامطه رو به انحطاط نهاد.