ایوب
اَیّوب
(در عبری به‌معنای «آن‌که به سوی خدا بازگردد.») در عهد عتیق، از بندگان نیک و شکیبای خدا که ماجرای آزمودنش با بلایای مختلف در کتاب ایوب آمده است، و در قرآن، از پیامبران بزرگ بنی‌اسرائیل (سورۀ نساء، ۱۶۳) که خدا او را به آزمون‌های سخت آزمود و سپس عافیت بخشید (انبیاء، ۸۳ ـ۸۴؛ ص ۴۱ـ۴۴). مادرش دختر لوط و زنش رحیمه، دختر یوسف (ع) بود. داستان شکیبایی شگرف او در برابر مشکلات معروف است و در فرهنگ اسلامی و ایرانی با نامِ «صبر ایوب»، قصه‌های فراوانی دربارۀ او نقل شده است. در قرآن به ایوب (ع) دو بار به‌عنوان نبی و پیامبر اشاره شده است (نساء، ۱۶۳؛ انعام، ۸۴). داستان او در سورۀ انبیاء (۸۳ ـ۸۴) و ص (۴۱ـ۴۴) این‌گونه تعریف شده است که شیطان به وی رنج و عذاب (اعم از جانی و مالی) بسیار رساند، اما سرانجام خداوند با اجابتِ دعای او رنج‌ها و بیماری‌ها را از او دور کرد. کتاب ایوب که بخشی از عهد عتیق کتاب مقدس است از نخستین تلاش‌های انسانی برای توضیح علل رنج آدمی در جهانی است که آفریده و تحت اراده و ادارۀ خدایی است که قادر مطلق و خیرخواه مطلق است.