باکری، علی (میاندوآب ۱۳۲۲ـ۱۳۵۱ش)

از رهبران و اعضای اولیه سازمان مجاهدین خلق ایران. تحصیلات خود را در زادگاهش آغاز کرد و در سال ۱۳۴۱ش موفق شد با رتبۀ اول در رشتۀ مهندسی شیمی دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران پذیرفته شود. از همان ابتدای دوران دانشجویی، تحت تأثیر جریانات سیاسی همچون جبهۀ ملی دوم و نهضت آزادی و نیز ماجرای قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ش قرار گرفت. با مطالعۀ کتاب‌های مهندس بازرگان به نهضت آزادی علاقه‌مند شد. باکری در ۱۳۴۵ش با کسب رتبه اول از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و در همان حال ضمن تدریس در دانشگاه به مطالعات عقیدتی و سیاسی سازمان مجاهدین پرداخت. در ۱۳۴۸ش به عضویت کادر مرکزی سازمان درآمد. در مرداد ماه ۱۳۴۹ش همراه با رضا رضایی در تربت حیدریه دستگیر شد ولی بدون آن‌که رابطۀ آنان با سازمان مشخص شود آزاد شدند. در اواسط همین سال به‌عنوان ادامۀ تحصیل از کشور خارج شد و به بیروت رفت. در آن‌‌جا در مورد نحوۀ تعلیمات سازمان با سازمان فلسطینی الفتح مذاکره کرد. سپس به اتفاق اصغر بدیع‌زادگان به فرانسه رفت و با بخش اروپایی به رهبری حسین روحانی در زمینۀ ارتباط با سازمان‌های سیاسی همکاری کرد و با سفارت‌خانه‌های چین، کوبا و شوروی تماس‌هایی گرفت. باکری در اردیبهشت ماه ۱۳۵۰ش به بیروت بازگشت و در تیر ماه همان سال با مقادیری اسلحه و مهمات قاچاق وارد ایران شد. وی جزوه‌ای دربارۀ تهیه و استفاده از مواد منفجره تدوین کرد و گزارشی به کادر مرکزی ارائه داد. سرانجام در ۶ شهریور ۱۳۵۰ش، با شناسایی سازمان از سوی ساواک، دستگیر شد و پس از گذراندن یک دوره بازجویی و شکنجه، در دادگاه نظامی به اعدام محکوم گردید. حکم صادره در ۳۰ فروردین ۱۳۵۱ش به اجرا درآمد.