بختیاروند
بَختْیاروَند
(یا: بهداروند) ایل لُر بختياری، از گروه هفت‌لنگ، مرکّب از یک طایفه و ۲۲ تیره و ۸۸ اولاد و ۱۹۲۴ خانوار چادرنشین. سردسیر این مردم در شهرکرد، فارسان، لنجان و فریدون‌شهر و گرمسیرشان در ایذه و شوشتر و مسجد سلیمان است. حکومت بختیاروندها با خوانین تیرۀ علاءالدین‌وند بود، ظاهراً اجداد این مردم از شام به لرستان آمده‌اند. شیخ تاج‌الدین بختیاروند، سرکردۀ این مردم در شورش بختیاریان علیه صفویه در سال ۱۰۱۷ق بود. اسدخان، معروف به شیرکش، و پسرش جعفرقلی‌خان، عموزادگان خوانین علاءالدین‌وند و رقیبان آنان بودند و بسیاری از آنان را کشتند. جنگ‌های این دو نفر با دولت و دیگر طوایف بختیاری در قرن ۱۳ق باعث انقراض سریع قدرت و نفوذ ایل بختیاروند شد. پس از اعدام جعفرقلی‌خان (۱۲۸۵ق) حکومت بختیاروندان دوباره به خوانین علاءالدین‌وند رسید. اینان تا پیروزی انقلاب اسلامی بر مقام خود باقی بودند.