بکتغدی
بَکتُغْدی ( ـ۴۳۱ق)
| بکتغدی | |
|---|---|
| درگذشت | ۴۳۱ق |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| لقب | سالار، حاجبی |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
(بکتغدی به‌معنی بزرگ‌زاده؛ متشکل از بک = بزرگ و تغدی = زاده) رئیس غلامان و از صاحب‌منصبان سلسلۀ غزنوی. در دربار سلطان محمود، و مسعود غزنوی خدمت می‌کرد و در عهد سلطان محمود عنوان «سالار» داشت و در لشکرکشی‌های سلطان مسعود به غزنین، گرگان و آمل همراه او بود و در حین جنگ به تصرف اموال مردم و قتل و غارت آنان پرداخت. وی در دربار سلطان مسعود از نفوذ زیادی برخوردار بود، تا جایی که به نام او خطبه می‌خواندند و غیر از عنوان سالاری، عنوان حاجبی نیز یافت و مسعود دختر وی را به عقد پسر خود درآورد و، با وجود نارضایتی مردم از او، شاه حکمرانی مرو را به او سپرد. سلطان مسعود، پس از شکست در جنگ دندانقان، وی را مقصر دانست و او را از منصب خود عزل و اموالش را مصادره و سپس به هند تبعید کرد. او در همان‌جا درگذشت.