بینش، تقی (مشهد ۱۳۰۱ـ تهران ۱۳۷۴ش)
بینِش، تقی (مشهد ۱۳۰۱ـ تهران ۱۳۷۴ش)
محقق و مصصح متون موسیقی قدیم ایرانی، نسخه‌شناس، و مدرس دانشگاه. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مشهد گذراند و حِین ادامۀ تحصیل و خدمت در وزارت آموزش و پرورش در تهران، نزد علی‌اکبرخان شهنازی، نواختن تار را آموخت و از درس‌های سلیمان روح‌افزا نیز بهره گرفت. در طول سال‌های تدریس و سردبیری مجلۀ فرهنگ خراسان، در مشهد، به تصحیح نُسَخ خطی موسیقی علاقه یافت و نخستین متن تصحیح‌شده از کتاب مقاصدالالحان، نوشتۀ عبدالقادر مراغی را در ۱۳۴۴ به‌چاپ رساند. تا ۱۳۶۶ از او، بیش از ۵ جلد کتاب، شامل تصحیح متون قدیم، از دیوان شعرا تا تواریخ، و تعدادی مقاله در کنگره‌های ایران‌شناسی منتشر شده بود؛ تا این‌که در این سال به‌دعوت دکتر داریوش صفوت، برای تدریس در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به تهران آمد و متعاقب آن در دانشگاه هنر و دانشگاه سوره نیز به‌تدریس پرداخت. در هشت سال آخر زندگیش، تعدادی کتاب و رسالۀ مهم از گنجینۀ متون خطی موسیقی ایران، با تصحیح و حواشی او چاپ شد، ازجمله رسالۀ موسیقی بنایی، با همکاری دکتر داریوش صفوت (۱۳۶۸)؛ رسالۀ خاتمۀ جامع‌الالحان و متن جامع‌الالحان (۱۳۶۶)؛ سه رسالۀ فارسی در موسیقی (۱۳۷۱)؛ شرح ادوار، اثر عبدالقادر مراغی (۱۳۷۳)؛ تاریخ مختصر موسیقی ایران (۱۳۷۴)؛ موسیقی از نظرگاه اسلام؛ و نیز تعدادی مقاله در دایرةالمعارف‌های گوناگون که به‌کوشش سید علیرضا میرعلی‌نقی و رضا مهدوی، جمع‌آوری و جداگانه منتشر شده است. به‌همراه مهدی برکشلی و حسینعلی ملاح، در سال‌های ۱۳۳۵ـ۱۳۷۵، در شناساندن گنجینۀ علمی موسیقی قدیم ایران نقش مؤثری داشت.