تب

تَب (fever)

افزایش دمای بدن به بیشتر از حد معمول آن، که در مورد انسان در حدود ۳۷ درجه سانتی‌گراد و ۹۸ درجه فارنهایت می‌باشد. تب بیش از آن‌که خود بیماری باشد، نشانه‌ای از وجود اختلال در بدن است. اعتقاد بر این است که بیماری‌های عفونی، جراحات وارده بر بافت‌های بدن و شرایط دیگری که باعث پیدایش تب می‌شوند در عملکرد غده هیپوتالاموس، که مرکز کنترل دمای بدن است، ایجاد اختلال می‌کنند. افزایش دما یکی از عوامل دفاع بدن علیه عفونت تلقی می‌شود و ممکن است باکتری‌هایی را که باعث بیماری شده‌اند، از بین ببرد یا بر میزان دفاع بدن در برابر عفونت بیفزاید. آثار تب بر بدن، ضعف، خستگی و گاهی کاهش مایعات بدن به‌علت تعریق اضافی است. تب بسیار بالا ممکن است واکنش‌های تشنج‌زا به دنبال آورده حتی مرگ بیمار را سبب شود. علاوه بر بیماری‌های عفونی، اختلالات مغزی، انواع خاصی از سرطان‌ها و گرمازدگی شدید نیز موجب پیدایش تب می‌شود. همچنین مواردی وجود دارد که علت تب قابل تشخیص نیست. معالجه تب شامل استفاده از مایعات بیشتر و مصرف آسپیرین و داروهای ضد تب دیگر است. آسپیرین در مورد تب کودکان ممکن است خطرناک باشد. درمان‌های اولیه معمولاً متوجه عوامل مهم و شایع است، مگر در مواقعی که تب بسیار بالا باشد (۴۰ درجه سانتی‌گراد). بیمارانی که تب بالا دارند گاهی با حوله آغشته به آب سرد مالش یا حتی گاهی داخل حمام آب سرد قرار داده می‌شوند.