ترجمان البلاغه
تَرجُمان‌البلاغه
کتابی به فارسی در فن بدیع و بلاغت، نوشتۀ محمدبن عمر رادویانی، در قرن ۴ق. این اثر کهن‌ترین متن فارسی در فن بدیع و بلاغت است. کتاب در ۷۳ فصل کوتاه و فشرده تدوین شده و مؤلف هریک از موضوع‌های فن بلاغت را در فصلی با شاهد شعری آورده است. کتاب به‌سبب به‌دست‌دادن شواهد شعری شاعران کهن و شاعرانی که تنها ابیاتی از آن‌ها به‌جا مانده از مآخذ معتبر به‌شمار آمده و از اهمیتی فراوان برخوردار است. ایجاز و نثر ساده و فصیح از ویژگی‌های آن است. تا پیش از یافتن و تصحیح و چاپ نسخه‌ای کهن از این کتاب به‌دستِ احمد آتش، بر اثر اشتباه رشید وطواط در حدایق‌السحر، که منشأ اشتباهات منابع دیگر نیز بوده، گمان می‌رفت این کتاب از فرخی سیستانی است. ترجمان‌البلاغه در ۱۹۴۹ در استانبول به‌چاپ رسید.