تعهد به نفع ثالث
تعهّد به نفع ثالث
مطابق اصل نسبی بودن قرارداد، هر قراردادی که به‌طور صحیح منعقد شود، فقط برای طرفین و نیز قائم‌مقام قانونی ایشان، ایجاد تعهد می‌کند و لازم‌الاجراست و به اشخاصی که طرف قرارداد نبوده‌اند سرایت نمی‌کند و در نتیجه، برای ایشان نه حقی ایجاد می‌کند و نه تعهدی (مادۀ ۲۱۹قانون مدنی). مع‌ذلک ممکن است طرفین قرارداد، شرایطی را به نفع شخص ثالث در قرارداد درج نمایند، مانند این‌که در قرارداد خریدوفروش یا اجاره خریدار یا مستأجر متعهد شود تمام یا مقداری از ثمن یا مال‌الاجاره را به شخص ثالثی غیر از فروشنده بپردازد یا کاری را برای او انجام دهد. بهترین مصداق تعهد به نفع ثالث، قرارداد بیمۀ عمر یا شخص ثالث است که به‌موجب آن چنین تعهدی را تعهد به نفع ثالث گویند و صحیح است و درنتیجه، اگر متعهد تخلف کند، شخص ثالث (ذینفع) می‌تواند اجبار متعهد را بخواهد (مادۀ ۱۹۶ قانون مدنی). برخلاف تعهد به نفع ثالث، که قانون آن را معتبر دانسته، تعهد به ضرر ثالث صحیح نیست، مگر خود او بپذیرد.