تلفن بی سیم

تلفن بی‌سیم (Handheld Radio Transceivers)

تلفن کوتاه‌بردی بدون سیم، برای ممکن‌ساختن جابه‌جایی در هنگام استفاده از آن. پلیس، آتش‌نشانی، سایر سازمان‌های امدادی، و ارتش از دهۀ ۱۹۳۰ تلفن بی‌سیم در اختیار داشته‌اند. تلفن‌های بی‌سیم اولیه‌ای که در خودروها نصب می‌شدند بزرگ و سنگین بودند. پس از اختراع تِرانزیستور در ۱۹۴۸، تلفن‌های بی‌سیم‌ به گیرنده‌های کوچک دستی تبدیل شدند. برد این تلفن‌ها بیش از چند کیلومتر نیست و برای صاحبان حرفه‌هایی که کارشان مستلزم جابه‌جایی است، مانند کارگران ساختمانی و کارکنان گروه‌های فیلمبرداری و برگزارکنندگان مسابقات و مأموران امنیتی، کمک بزرگی به‌شمار می‌روند. نوع ساده‌تر تلفن‌های بی‌سیم‌ دوطرفه، معروف به واکی تاکی، سال‌ها از اسباب‌بازی‌های محبوب کودکان بود.