توابین

تَوّابین

(یا: توبه‌کاران) جماعتی از شیعیان کوفه که پس از شهادت امام حسین (ع) در کربلا از یاری‌نکردن به آن حضرت نادم شدند و توبه کردند و خود را توّابین نامیدند. اینان کوفیانی بودند که بعد از مرگ معاویه و خلافت یزید، به امام حسین (ع) نامه نوشتند و او را به کوفه دعوت کردند تا بر ضد یزید با او بیعت کنند، ‌اما هنگامی که امام به دعوت آنان راهی عراق شد، او را در برابر سپاهیان یزید تنها گذاشتند. پس از واقعۀ کربلا و ستمی که بر خاندان اهل بیت (ع) رفت، این گروه از خیانت خود سخت پشیمان شدند و از گناه خود توبه کردند. سرانجام به رهبری سلیمان بن صُرد خُزاعی در محلی به نام عین‌الورده بر ضد مروان بن حکم قیام کردند و سوگند خوردند که تا آخرین کس از قاتلان امام حسین (ع) و اهل بیت (ع) را بکشند. اما عبیدالله بن زیاد در نبردی توابین را شکست داد، سلیمان را کشت و قیام آنان را فرو نشاند (۶۵ق). باقی‌ماندۀ توابین نیز به قیام مختار ثقفی پیوستند. از دیگر سران توابین می‌توان از مسیب بن نجبه فزاری، عبدالله بن سعد بن نفیل، عبدالله بن وال تمیمی و رفاعه بن شداد بجلی نام برد.