توشیح

تُوشیح

(در لغت به‌معنای آراستن) در اصطلاح بدیع، آوردن حروف یا کلماتی از اول یا میانۀ ابیات که ترتیب آن‌ها کلمه یا جمله‌ای می‌سازد که مقصود گوینده بوده است. مانند نام «شمس» که از حروف اول این سه بیت به‌دست می‌آید: شمع می‌سوزد در آن حسرت که میرد پیش تو/هرکه در پیش تو میرد زندگی یابد ز سر/من بدین مومم که در پای تو میرم همچو شمع/تا به امّید وصالت زندگی یابم مگر/سر چو شمعم گر رود در سر ندارم سر ز تو/ور به تیغت کشته گردم زندگی یابم دگر.