حرف نشانه

در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که در جمله همراه مفعول و منادا می‌آید تا نقش آن‌ها را نشان دهد و عبارت است از ۱.‌ حرف نشانۀ مفعول «را»، که بعد از مفعول می‌آید، مثلِ «دوستان را فراموش نکن». در متون کهن حرف نشانۀ مفعولی «مر...را» بوده است، مثلِ «خدای عزّوجل مر آدم را از گِل بیافرید». ۲. حرف نشانۀ ندا، حرفی که قبل یا بعد از منادا می‌آید و با آن تشکیل شبه‌جملۀ ندایی می‌دهد، مثلِ «ای، یا، ا،» در شبه‌جمله‌های «ای دوست»، «یاعلی»، «خدایا».