حسینی قزوینی، محمدحسین ( ـ شیراز ۱۲۴۹ق)

حسینی قزوینی، محمّدحسین ( ـ شیراز ۱۲۴۹ق)

شاعر، فقیه و صوفی ایرانی و از عارفان سلسلۀ ذهبیه. اصالتاً قزوینی بود. در کربلای معلا زاده شد و تحصیل علم کرد تا آن‌‌که بهرۀ وافی از علوم رسمی به‌دست آورد. آن‌گاه دست ارادت به میرزا ابوالقاسم خاموش شیرازی متخلص به سکوت ـ از عرفای سلسلۀ ذهبیه ـ داد و سال‌ها به سکوت پرداخت. قزوینی، منظومه‌ای بلند شامل پنج مثنوی عرفانی به نام‌های اشترنامه، مهر و ماه، وامق و عذرا، الهی‌نامه و وصف‌الحال سرود، و آن را خمسۀ حسینی نامید. قزوینی، بعد از درگذشت پدر، که مجتهد بود و عالم شیراز، در منصب او قرار گرفت و هم‌زمان، اهل شریعت و طریقت را رهبری کرد. او را با توجه به قزوین و شیراز که منشأ و محل رشد او بود و تخلص حسینی داشت، قزوینی و شیرازی و حسینی خوانده‌اند. بخشی از خمسۀ او در شیراز چاپ سنگی شد.