خبث
خَبَث
اصطلاحی در فقه. به نجس‌هایی اطلاق می‌شود که بدن انسان به آن آلوده و با شستن زایل می‌شود، مانند خون. در معنای عام‌تر، به هر آنچه طبع آدمی نمی‌پسندد و از خوردن آن می‌پرهیزد، خبث گویند، مانند حشرات؛ اما در فقه همان معنای نخست مراد است. طهارت بدن از خبث، به خودی خود واجب نیست، اما به‌جهت امری دیگر مانند نماز خواندن، طواف‌کردن یا ورود در مساجد واجب می‌شود. سید مرتضی معتقد بود که خبث با آب مضاف چون آب هندوانه نیز زایل و بدن انسان بدان طاهر می‌شود. مراد از اَخْبَثان در فقه ادرار و مدفوع انسان است.