خمریه
خَمریّه
شعری در وصف می و باده و می‌گساری. در خمریّات، چه‌بسا از ساقی و رز و ساغر و هم‌آنچه به می‌گساری مربوط است سخن رود. تا آن‌جا که می‌دانیم کهن‌ترین خمریۀ فارسی قصیدۀ «مادرِ می را بکرد باید قربان/ بچۀ او را گرفت و کرد به زندان» اثر رودکی است. از شعر سبک خراسانی، به‌سبب شادخواری و شادمانیِ شعرهای آن سبک، خمریات بسیاری دردست است. خمریه‌سرایی در دوران پس از سبک خراسانی نیز ادامه یافت و «ساقی‌نامۀ» حافظ نمونه‌ای از آن است. در شعر معاصر نیز خمریه‌سرایی ادامه یافت و شاید بتوان ما بودگان اثر اسماعیل خویی را نمونه‌ای از آن برشمرد.