فتنه
فِتنه
نوشتۀ علی دشتی، مجموعۀ ده داستان به فارسی در ۱۳۲۲ش. در یکی از محافل انس روشنفکران وابسته به طبقۀ حاکم وقت که در کافه‌ها یا باغ‌هایی اشرافی در تهران تشکیل می‌شده، پس از مباحثاتی دربارۀ زن و عشق یکی از حاضران داستانی عاشقانه نقل می‌کند. درواقع، گردهمایی چارچوبی است که داستان اصلی در آن تعبیه می‌شود. مردانی از «طبقۀ راقیه و تربیت‌یافته» عاشق زنان درس‌خوانده‌ای می‌شوند که چندان پای‌بندِ محدودیت‌های خانوادگی و اخلاقی نیستند. آگاهی به خیانت آنان، سبب سرخوردگی عشاق و قلم‌فرسایی در باب زن و عشق و اخلاق می‌شود. این داستان‌ها گرچه در قالب نامه‌ها و قطعه‌های احساساتی نوشته شده‌اند، از لحاظ توصیفِ زندگی و آمال روشنفکران اشرافیِ عصر رضاشاه ارزشمندند.